In 2016 wil ik de focus van mijn besprekingen gaan richten op de literaire ”evergreens”. Boeken die bewezen hebben de tand des tijds te kunnen weerstaan en die, ondanks het dat ze al (zeer) oud zijn, geenszins gedateerd geraakt zijn. Ik bijt het spits af met het beroemdste boek van Oscar Wilde, ‘The Picture of Dorian Gray’.
Ik kreeg dit boek door een vriendin getipt. Het verhaal speelt zich af in het Londen van eind negentiende eeuw. De schilder Basil Hallward heeft zojuist een portret afgerond van de knapste jongeman die hij ooit heeft gezien. Dat is Dorian Gray. Deze Gray is een lief, naïef en onschuldig schepsel. Gedurende het boek komt Dorian steeds meer onder de invloed van de cynische en nihilistische Lord Henry Wotton. Diens zeer scherp geformuleerde stellingen en observaties zijn een waar genot voor de geoefende (en zeker ook minder geoefende) lezer. Naarmate het boek vordert komt de kenmerkende onschuld van Dorian Gray steeds meer op losse schroeven te staan. Het door Hallward vervaardigde portret blijkt daarin een essentiële rol te spelen. Wat die rol is, laat ik aan u over om verder uit te zoeken….
The Picture of Dorian Gray mag met recht een literaire meesterstuk genoemd worden. De verhaaltrant, de opbouw van de personages en het plot: alles blijft van begin tot eind boeien. De kwaal van sommige boeken uit de negentiende eeuw is dat deze blijven hangen in allerhande verhaallijnen, die weinig of niets bijdragen aan het eigenlijke verhaal. Daar is in dit boek in het geheel geen sprake van. Sterker nog, wanneer je eenmaal begonnen bent, kun je het eigenlijk niet meer wegleggen. Een echte pageturner!